در این بخش قصد دارم تا شما را با تاریخچه ماهی کوی و انچه از ابتدای کشف ان تا به امروز بر ان گذشته است اشنا کنم. امید است این مطلب نیز مورد استفاده شما دوستان قرار گیرد.

 

 

 

 

 

 

 

خواستگاه کوی:
خواستگاه انچه ما امروزه کوی می نامیم تا سالهای بین ۳۲۰-۴۲۰ در ژاپن به عقب بر می گردد . در این سال ها تکثیر کنندگان ماهی کپور کوی به صورت اتفاقی شاهد تولد نوزادانی با رنگ متفاوت با والدین خود بودند. این نوزادان با رنگ زرد تا نارنجی روشن خود از والدین سبز زیتونی رنگ خود متمایز بودند.
در سال های بعد کم کم ماهی کپور کوی علاوه بر مصرف خوراکی خود برای زیبا سازی برکه های خانه ها در ژاپن به کار رفت ولی هنوز نژاد های متنوع ان به وجود نیامده بود. سپس در طی سال های بعد نژاد گیری انتخابی از کوی ها ادامه یافت و نژاد های متنوع کوی پدیدار شدند. البته باید خاطر نشان کرد که تمام این نژاد ها در ژاپن ایجاد نشده اند. امروزه کوی تغریبا در تمام نقاط ممکن در جهان تکثیر می شود و شامل تعداد زیادی رنگ و شکل است ولی شاید همچنان کوی های ژاپنی زیباترین و محبوب ترین کوی ها جهان باشند زیرا از نظر رنگ و شکل بدن کاملا قابل تمایز از دیگر کوی هاست.البته معمولا یک عدد از هر صد کوی در فروشگاه ها ،کوی واقعی ژاپنی است.
انچه در ادمه می اید سیر تکاملی نژاد های مختلف کوی در طول تاریخ است.

Variety	First bred about	Breeder	Parent Koi	Parent Koi
Asagi	Early 1800′s	Spontaneous generation	Lighter colored Asagi Magoi
Ki Bekko	Mid 1800′s	Spontaneous generation	Magoi	Hi-goi
Kohaku	1889	Kunizo Hiroi (Gosuke)	White female(red head)	White male (red-cherry blossom pattern)
Original Sanke	1890-1900	?	Kohaku	Shiro Bekko
Shusui	1910	Kichigoro Akiyama	Asagi sanke	Doitsu mirror carp
Ki Utsuri	1921	Elzaburo Hoshino	Ki Bekko	Magoi
Ki Utsuri (refined)	1924	Mosaku Hiroi	Ki Utsuri	Ki Utsuri
Shiro Utsuri	1925	Kazui Minemura	Magoi
Showa	1926 or 1927	Jukichi Hoshino (Jintaro)	(M) Ki or Hi Utsuri	(F) Kohaku or red/white Kawarigoi
Dark Ogon	1946	Sawata Aoki	Kinbo	Kin Kabuto
Yamabuki Ogon	1957	Sawata Aoki	Ki-goi	Light colored Ogon
Doitsu Kujaku	1960	Toshio Hirasawa	Hariwaki	Shusui
Platinum Ogon	1963	Tadao Yoshioko	Ki-goi	Nezu Ogon
Midori-goi	1963	Tacho Yodhioka	Male Yamabuki Ogon	Female Shusui
Kobaysahi Showa	1964	Tomiji Kobayashi	(M) Yagozen Kohaku	(F) Showa
Yamato-Nishiki	1965	Seikichi Hoshino	Sanke	Ogon
Beni Kumanryu	1980	Megumi Yoshida	Male Kumanryu	Female Doitsu Kohaku
Kikikuryu	1993	Kataoka & Aoki	Kumanryu	Doitsu Kikusui
Beni Kikikuryu	1995	Kataoka & Aoki	Beni Kumanryu	Doitsu Kikusui

البته نژاد هایی مثل گوست کوی ها و کوی های باله بلند جزوه نژاد های جدید هستند و در این تقسیم بندی قرار نمی گیرند.

کوی یکی از زیباترین ماهیان آب شیرین است که نزد علاقمندان ایرانی به ندرت شناخته شده می باشد. امیدواریم با مقالات پیاپی نه تنها این ماهی را معرفی کنیم بلکه به یاری خدا بتوانیم مقدمات پرورش آن را در کشور عزیزمان که مهد و زیستگاه اولیه و تاریخی این ماهی نیز بوده است را فراهم سازیم. هدف این مقاله شناخت گونه کوی و محیط زیست جغرافیایی فعلی و اصلی آن است.

بدن کوی از ناحیه باله پشتی به سمت باله دمی شیب دارد. اگر این گودی و شیب به یک سوم اندازه ماهی یعنی از پوزه تا ابتدای دم برسد به منزله شکل مناسب بدن کوی است. سطح مقطع بدن آنها تقریباً دایره ای شکل است. شکل بدن آنها بیشتر بخاطر ثبات شنا در آب می باشد. در مقایسه با بدن ماهی تُنِ، دوکی شکل بودن بدن آن ها زیاد نیست و بیانگر این است که آن ها ماهی سرعتی نیستند. شکل و اندازه کوی ها نشان می دهد که به رودخانه هایی که دارای جریان سریع و شدید آب هستند تعلق ندارند بلکه متعلق به رودخانه های آرام، دریاچه ها و آبگیرهای آب شیرین می باشند همین امر سبب شده تا عقیده دانشمندان براین باشد که زیستگاه اولیه کوی در دریاچه های عمیق آسیای صغیر و به خصوص در دریاچه های ایران بوده است.

از آنجایی که کوی، ماهی سرعتی نیست، نیازی به اکسیژن زیاد جهت شنا در رودخانه هایی با جریان بالا ندارد و تنها در فصل تابستان با گرم شدن آب و نگهداری در برکه های مصنوعی کم عمق با کاهش اکسیژن مواجه خواهند شد. ماهی کوی از کف تغذیه می کند و زمانی می تواند بهتر ببیند که چشمش با کف برکه زاویه ۴۵ درجه تشکیل دهد. همچنین آن ها دارای سبیل در اطراف دهان (زائده گوشتی) می باشند که این زوائد دارای سلول های حسی بوده و اندام های حسی ماهی می باشند. در ماهی کوی، دندانی در دهان مشاهده نمی شود ولی قسمت هایی از سطح داخل دهان که سفت می باشد، وظیفه خرد کردن غذا را به عهده دارندکه در ناحیه ورود به گلو قرار گرفته اند. غذای ماهی کوی، گیاه و یا حیوانات کوچکی  می باشد که می تواند آن ها را بطور کامل بخورد. کوی نمی تواند پوست یک غورباغه را از اسکلت آن بکند ولی می تواند پوست یک تکه از لاشه طبخ شده را از آن جدا کند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که آن ها صرفاً گوشتخوار نیستند.

رژیم غذایی کوی باید دارای مقادیری روغن گیاهی باشد که در حفره شکمی ماهی به چربی تبدیل می شود.

این نوع چربی سازی در ماهی نشانه آنست که ماهی خود را برای یک سفر طولانی و ذخیرۀ انرژی و یا گذراندن یک زمستان سرد آماده می کند. مثلاً در فصل زمستان ماهی کوی در زیر یخ ها باقی می ماند و از چربی انباشته شده در بدنش جهت ادامه زندگی در سرما استفاده می کند این چربی تا فصل بهار بطور کامل استفاده می شود، در نتیجه ماهی ها در بهار لاغرتر به نظر می رسند.باله های پهلویی لبه های گرد دارند که به ماهی اجازه میدهد بخوبی به عقب شنا کنند. این امر سبب میشود که کوی ها رودخانه یا برکه را سانتیمتر به سانتیمتر بگردند و جلبکها را مزه مزه کنند بطور کلی با توجه به شکل باله ها، بدن، اندازه بسیار بزرگ و طرز شنای خاص کویها متوجه میشویم که آنها به زیستگاه های پهناور نیاز دارند. همچنین شنای آنها مشخص میکند که علاقمند به تجمع در یک بافت گروهی  میباشند. برای همین قسمت های خیلی باریک برکه را برای شنا ترجیح نمی دهند زیرا امکان دور زدن دسته جمعی برای همه آن ها وجود ندارد. برای ایجاد شرایط لازم جهت تخم ریزی نیاز به ۵ درجه کاهش درجه حرارت آب میباشد بطور خلاصه کوی با زندگی در آب های گل آلود و کم عمق که در زمستان بسیار سرد و در تابستان بسیار گرمند سازگاری دارد. لذا توصیه میشود که از ساخت برکه های مصنوعی مربع شکل و کوتاه بپرهیزید و آنها را دراز و باریک و بطول حداقل سه متر بسازید (بهترین شکل ساخت برکه ای که کاملاً مشابه زیستگاه اولیه و اصلی کوی باشد آبگیری است بزرگ و دریاچه مانند و از آب شیرین با لبه هایی کم عمق که در بهار جویباری از آب ذوب شده از برف ها آن را تغذیه نماید).