ماهی تانگ زرد از دسته ماهیان آب شور است که با نام جراح ماهی زرد نیز شناخته می شود. زیستگاه این ماهی اقیانوس آرام و خلیج فارس می باشد.

استفاده از جلبک و غذاهای گیاهی در رژیم غذایی این ماهی مناسب است. دمای ۲۴ تا ۲۶ درجه ی سانتی گراد برای این ماهی مناسب است. ماهی تانگ زرد تا ۲۰ سانتی متر رشد می کند.

این ماهی زرد درخشان گاهی اوقات با زیر گونه های جوان تانگ آبی اشتباه می شود . ماهی آرامی است که باید به صورت دسته های بزرگ شش تایی یا بیشتر و درآکواریوم های خیلی بزرگ یا به تنهایی نگهداری شود.

فضای آکواریوم آنها باید با مرجان ، سنگ و جلبک تزئین شود. در تمام سطح آکواریوم حرکت دارند و به نور مصنوعی همراه با نور غیر مستقیم خورشید نیازمند هستند.

اگر چه عمومیتی وجود ندارد اما به نظر می رسد انگل ها و آب نامناسب ابتدا باعث چسبندگی شکم و سپس مرگ این ماهی می شود.

باز ماهی ها نزدیکی زیادی با عقرب ماهی ها دارند ولی فاقد زائده های خار مانند آن ها می باشند. شعاع های قسمت پایینی باله های سینه ای ساده و ضخیم می باشند.

این ماهی ها عموما” کف زی هستند و اکثرا” می توان آن ها را در حالت نشسته روی نوک شاخه های مرجانی مشاهده نمود. بلافاصله پس از نزدیک شدن دشمن، این ماهی به سرعت به داخل شاخه های مرجان ها گریخته و خود را از تعرض آن محفوظ می دارد. برای صید آن ها غواص ها معمولا” تکه های بزرگ مرجان را کنده و آن را روی تور دستی خود تکان می دهند و باز ماهی ها از درون مرجان به داخل تور می روند.

غذای آن ها را معمولا” بی مهرگان کوچک و ماهی ها تشکیل می دهند. از این خانواده هیچ نمونه در خلیج فارس و دریای عمان وجود ندارد.

از گونه های مختلف بازماهی می توان به باز ماهی خالدار و بازماهی پوزه دراز اشاره نمود.

عقرب ماهی ها دارای نیش های سمی می باشند.دلیل نامگذاری آن ها نیز وجود همین خاصیت است.بیشتر و شاید تمام آن ها دارای نیش سمی روی شعاع های سخت باله ی پشتی و کیسه های سم در زیر پایه ی آن ها می باشند.میزان سمیت آن ها از حد زنبورگزیدگی، تا گزیدگی قوی که ممکن است باعث ناراحتی شدید و حتی مرگ گردد متفاوت است.بیشتر عقرب ماهی ها برای نگهداری در آکواریوم مناسب نیستند.زیرا هم اندازه ی آن ها بزرگ است و هم بدقیافه و ناخوشایند هستند.بین این گروه از آن ها، سنگ ماهی های کشنده قرار دارند که از ترسناک ترین عقرب ماهی ها به حساب می آیند.صیادان، هنگام صید در اطراف جزایر مرجانی، برای جلوگیری از پا گذاشتن بر روی این ماهی ها دقت کافی به عمل می آورند.

ماهی های جنس پتهروئیس که شاید دومین گروه عقرب ماهی های خطرناک به حساب می آیند، بین ماهی های آکواریومی از معروفیت خاصی برخوردارند.رنگ این ماهی ها که اکثرا” به آن ها شیرماهی و یا بوقلمون ماهی نیز می گویند درخشان است و دارای باله های بسیار جالب رشد و نمویافته ای هستند.

عقرب ماهی ها جزء ماهی های مقاوم آکواریومی هستند که می توانند مدت طولانی در آکواریوم زندگی کرده و تا حد زیادی رشد نمایند.عقرب ماهی ها به غذاهای زنده مانند ماهی های کوچک و میگو علاقه ی بیشتری نشان می دهند، اما می توان آن ها را به خوردن تکه های ماهی و گوشت چرخ شده و غذاهای مشابه آن عادت داد.

به رغم طبیعت سمی و گزنده، صید این ماهی تا حدودی آسان است.زیرا این ماهی ها هنگام نزدیک شدن صیاد در واقع هیچ گونه عکس العملی نشان نداده و فقط با گسترده کردن باله ها منتظر می مانند.

به این ماهی ها در مناطق مختلف اسامی معمولی زیادی مانند ماهی جراح ،ماهی دکتر ،ماهی نیشتردار و ماهی یک شاخ داده شده است.بیشتر این اسم گذاری ها به علت ویژگی عمومی این گروه از ماهی ها است که اکثرا در هر طرف ساقه ی دمی دارای یک یا دو خار تیز می باشند.این خارها که سر آن ها به طرف جلو می باشد در واقع اسلحه های ماهی به حساب می آیند.این خارها معمولا دارای رنگ کاملا متمایز و متفاوت از رنگ زمینه ی بدن بوده و شاید علت آن آگاه نمودن سایر ما هی ها می باشد.

بدن آن ها نسبتا پهن و دیسک مانند است.باله های پشتی و مخرجی در سرتاسر بدن ادامه یافته و خط تقسیمی بین آن ها وجود ندارد.در این خانواده گونه های زیادی وجود دارند که از نظر شکل اساسی بدن دارای انواع متفاوتی می باشند.ماهی های بالغ جنس ناسو دارای پوزه ای دراز و ماهی های جنس زبراسوما دارای باله های پشتی و مخرجی بلندی می باشند.

این ماهی ها جزء ماهی های دریایی استوایی هستند که روی جزایر مرجانی همراه با پروانه ماهی ها و فرشته ماهی ها یافت می شوند.غذای اصلی آن ها را خزه ها تشکیل می دهند و در آکواریوم نیز باید به آن ها اسفناج نیم پخته و یا برگ کاهو داده شود.

در برخی از نقاط دنیا مانند هاوایی و فیلیپین از این ماهی ها به عنوان غذا استفاده می شود.در برخی نقاط دیگر نیز از مصرف آن ها خودداری می شود که شاید به علت طبیعت سمی این ماهی ها باشد. بررسی ها نشان داده اند که خارهای ساقه ی دمی برخی از این ماهی ها و همچنین شعاع های باله ی پشتی برخی دیگر از آن ها دارای غدد سمی می باشد.لازم به ذکر است که زخم حاصل از تماس بدن با شعاع های باله ای این ماهی ها بسیار دردناک بوده و ممکن است ایجاد عفونت نماید.

میگو ماهی ها ماهی های عجیبی می باشند.این ماهی ها به طور دائم و با حالت سر به طرف پایین شنا می کنند.بدن آن ها در طول زمان تغییرات تکاملی خاصی حاصل نموده است.باله ها در عقب بدن و در مجاورت انتهای دم قرار دارند.سطح شکمی بدن فشرده شده و به صورت چاقو مانند با لبه ی تیز در آمده است.پوزه ی آن ها نسبتا بلند است.معمولا در دسته های کوچک شنا می نمایند.این ماهی ها معمولا در مجاورت توتیاهای دریایی مانده و در مواقع لزوم از زوائد خار مانند آن ها برای حفاظت خود استفاده می نمایند.

یک گونه از این ماهی ها در خلیج فارس و گونه ی دیگر در دریای سرخ تا جزایر اقیانوس کبیر زندگی میکنند.