تگزاس سیچلاید به نامهای تگزاس و سیچلاید مرواریدی در بین ماهیان زینتی معروف میباشد

درای نام علمی Cichlasoma cyanoguttatum است

بومی مکزیک و آمریکای مرکزی میباشد

اول از همه بگم تگزاس انتخاب کسانی هست که ۱ ماهی کمدردسر و سر سخت نسبت به شرایط آب و آکواریوم و بشدت جنگجو در عین حال همراه با تخمریزی آسان

ماهی تگزاس تا اندازه ۳۰ cm در آکواریوم میتواند برسد

دارای رژیم غذایی گوشتخوار تا همه چیز خوار میباشد

Ph آب را در محدوده ۶٫۵ تا ۷٫۵ حفظ کنید
میتواند در آبی با درجه حرارت ۲۳-۳۰ درجه سانتیگراد زندگی کند

طول عمر:۱۰_۱۵ سال

بسیار قوی و قلمروطلب میباشد بنابراین یکی از گزینه های خوب برای تانکهای با سیچلایدهای درشت و قوی هیکل میباش((این ماهی را نمیتوان با اسکار-فلاور هورن-زندانی و از این رده نگه داشت ))

ماده ها کوچکتر از نرها میباشند و دارای رنگی به مراتب روشنتر و در هنگام تخمریزی دارای آلت تناسلی U شکل و همچنین در هنگام تخمریزی لکه های ماتیل به صورتی در روی باله پشتی خود هستند نرها درشت جسه ترو زیباتر و دارای کله ای برامده به نام تاج و آلت تناسلی v شکل در فصل تخمریزی هستند

شرایط تخمریزی مانند ماهی اسکار میباشد و در روی سنگ سطح صاف و یا گودالی تخمریزی که تعداد تخم ها به ۲۵۰-۱۰۰۰ عدد میرسد و تخم ها بعد از ۴-۷ روز تبدیل به بچه ماهی که بعد از جذب زرده باید با آرتیمنیا یا مواد غذایی ریز تغذیه گردند

به تگزاس میتوانید گوشت-و سبزیجات مختلف و …بدهید

تا حال حاضر ۳ نوع تگزار در بازار وجود دارد ۱٫بلو تگزاز ۲٫تگزاز سبز ۳٫تگزاز قرمز*((بسیار نایاب و ارزشمند))

ماهی تگزاس را میتوان با بعضی از گونه های دیگر ترکیب کرد و سیچلایدهای رده جدید را بدست آورد
۱ موردی کلیدی که من میگم امیدوارم دوستان با ذوق این مورد رو دنبال کنند ترکیب تگزاز نر با ماهی پرت قرمز ماده اصل که منجر به بوجود آمدن بچه تگزازهای قرمز میشود

ماهی تگزاز به تانکی در حدوده ۱۷۰ لیتر به با فضای آبی در تانک احتیاج دارد

سیفون و تعویض مرتب آب برای تانک تگزاز فراموش نشود

ماهی فرانتوزا یکی از زیباترین در عین حال باهوش و جذابترین ماهی در بین سیکلیدهای آفریقایی بومی دریاچه تانگانیکا میباشد متاسفانه هنوز این ماهی به ایران وارد نشده به امید آن روز
در عین حال به اندازه قابل توجه ۳۰ سانتیمتر برای نرها و ۲۵ سانتیمتر برای مادها میتوانند برسند
دارای نام علمی
Cyphotilapia frontosa میباشند
رژیم غذایی همه چیزخوار با غذاهای پروتئین بالا میبشند

ماهی فرانتوزا بوسیله آقای Boulenger در سال ۱۹۰۶ با نام علمی Paratilapia frontosa و بعدها بخاطر دسته بندی جدید در سال ۱۹۲۰ بوسیله آقای Regan به همین نام علمی معمول یعنی Cyphotilapia frontosa تغیر یافت

Cyphotilapia دارای مشتق بر گرفته از cephalicus به معنی سر و کلمه tilapia که در زبان آفریقای به معنی ماهی میباشد
ماهی فرانتوزا سالها به عنوان گونه تکی در شمالیترین نقطه دریاچه زیبای تانگانیکا شناخته میشد تا اینکه در سال ۲۰۰۳ گونه دیگری به نام علکی Cyphotilapia gibberosa که ساکن بخش نیمه جنوبی دریاچه تانگانیکا میباشد با این گونه همدسته شد

این ماهی در مناطق تقریبا عمیق این دریاچه در حدود ۵۰ متر عمق صید میشود که نکته مهم در هنگام صید این ماهی پروسه کاهش فشار که روشهای مختلفی دارد((مانند غواصان)) باید بر روی این ماهی اعمال شود که در غیر اینصورت با بالا آوردن ماهی به سمت بالا کیسه شنای ماهی بطور غیر عادی عمل کرده و بزرگ میشود و در نهایت منجر به مرگ ماهی فرانتوزا میشود
فرانتوزا یکی از بزرگترین سیکلیدهای دریاچه های صخره ای میباشد و در عین حال دارای حرکات شنای بسیار آرام و نرم حتی در موقع شکار غذای خود میباشند که این مورد برای سیکلید دوستان این رده یک حسن بحساب میاد
هنگام تاریکی هوا وقتی دسته سایپروکرومیسمها به قسمت کف دریاچه برای استراحت و خواب بصورت دسته ای میروند این ماهی که هنوز هوشیار است سایپروکرومیسمهایی را که در دهانش جا شود میخورد
این ماهی غذای محبوب کنگوئیها میباشد
آنالیزهای که بر روی غذاهای باقی مانده از معده ماهیان بالغ طبیعی گرفته شده بیانگر دندانهای گلوئی قوی و کارآمدی برای خردایش غذا میباشد
نکته قابل توجه و جالب سن این ماهی میباشد که دوره زندگیش بالای ۲۵ سال میباشد
در طبیعت نرها به ۳۵ cm و مادها به ۲۸ cm میرسند.

نر های این ماهیان معمولا از ماهیان ماده بزرگتر ودارای حباب یا غده سری میباشند کسانیکه با تجربه اند از روی مخرج این ماهیان نیز میتوانند به جنسیت ماهی پی ببرند
این ماهی معولا در وسط و نزدیک به کف آکواریوم به شنا میپردازد
شرایط و پارامترهای تانکی مانند اکثر سیکلیدهای آفریقایی ساکن دریاچه های صخرهای میباشند میباشد با این تفاوت که به تانکی در حدود ۵۶۰ لیتر به بالا برای رشد و زندگی و غذایی با نسبت پروتئینی بالا نیاز دارد نوع نور وشدت آن برای رشد حباب سر و رنگ این ماهی بسیار مهم میباشد
نسبت نر به ماده این ماهی ۱ ماهی نر به ۳ ماهی ماده در گروه میباشد
سیکلید بسیار آرامی میباشد اما نباید با ماهیان کوچک بدلیل خورده شدنشان نگهداری شود
معمولا در ۳ سالگی به بلوغ کامل خود میرسند.

نام : ماکرو

نام های دیگر : سیچلاید الکتریکی زرد یا آبی ( Electricity cichlid  ) و سیچلاید قناری .

نام علمی : Labidochromis caeruleus

خصوصیات فیزیکوشیمیایی : دما = ۲۴-۲۸ درجه سانتیگراد – PH=7.6-8.6

زیستگاه اصلی : دریاچه ملاوی

جایگیری : تمام نقاط آکواریوم

اندازه : ماکروهای نر تا ۶ اینچ ( ۱۵ سانتی متر ) و ماکروهای ماده تا ۳٫۵ اینچ ( ۹ سانتی متر ) رشد می کنند .

رنگ ها : سفید ، آبی و زرد . 

غذا : همه چیزخوار بوده و جلبک روی گیاهان ، حشرات ، حلزون و غذاهای رایج ماهی ها را می خورند . آنها به غذای زیادی احتیاج دارند که بهتر است بخش زیادی از غذای آنها را مواد گیاهی تشکیل دهد . برای این منظور می توان آنها را با نخودفرنگی ، کاهو ، اسفناج و غذاهای خشکی مثل پولکی گیاهی ( نظیر Sera Flora ) تغذیه کرد . هم چنین تخم میگوی زنده یا فریز شده مکمل غذایی خوبی برای آنها محسوب می شود . توصیه می شود به آنها کرم فشرده ( توبی فیکس ) و کرم خونی ندهید .

رایج ترین بیماری آنها می تواند نفخ و بادکردن شکم باشد که بیماری خطرناکی بوده و خیلی سخت درمان می شود . برای جلوگیری از آن می شود کیفیت آب را بالا برده و غذاهای سرشار از پروتئین به آنها نداد .

شرایط تانک : در تانک آنها باید چاله ها ، سوراخ ها و مکان های مخفی شدن بسیاری را با سنگ ها تهیه کرد . هم چنین می توان از مرجان در تانک آنها استفاده کرد . حجم آکواریوم آنها باید زیاد بوده و آب تانک کمی سخت و قلیایی باشد .

رفتار : ماکروها ماهی های جذابی هستند و به راحتی نگهداری و تکثیر می شوند . آنها به شرایط دمایی خاصی نیاز نداشته و در دماهای مختلفی قادر به زندگی هستند . ماکرو برای افرادی که مایلند از تانک دسته جمعی نگهداری کنند مناسب بوده و با ماهیان زیادی سازگار است . از عادت های آنها هم می توان به جستجوی کنجکاوانه ی آنها بین شن ها و چاله ها اشاره کرد که این کار را توسط دهان و دندان تیز خود انجام می دهند . هم چنین ممکن است ماکروها گیاهان را از ریشه در بیاورند که می توان از گیاهان مقاومی چون cryptocoryne  و Arubias در تانک آنها استفاده کرد .  

تشخیص جنسیت : معمولاً نرها از ماده ها بزرگتر بوده و لکه های قهوه ای یا مشکی روی بدن نرها تیره تر از ماده هاست . اغلب رنگ چشم و دهان نرها مایل به قهواه ای می باشد .  

نحوه تکثیر : برای ترقیب آنها به جفت گیری و آماده سازی آنها برای تکثیر تعدادی ماکرو را به نسبت ۱ نر به ۳ ماده در یک تانک قرار داده و آنها را با میگوی نمکی یا لارو پشه تغذیه کنید . بعد از چند هفته در صورتی که PH آب بین ۷٫۸ تا ۸٫۲ و دمای آب ۷۷-۸۲ درجه فارنهایت ( ۲۵-۲۸ درجه سانتیگراد ) باشد به تدریج رفتارهای جفت گیری را در خود نشان می دهند .

نکته : معمولاً ماکروهایی که اندازه آنها ۲٫۵-۳ سانتی متر است به بلوغ رسیده و جفت گیری می کنند . 

ابتدا ماکروی نر یک سطح صاف مانند سنگ را انتخاب کرده و ماده را به آن محل جذب می کند . پس از جفت گیری ماکروی ماده تخم ریزی کرده و ماکروی نر تخم ها را بارور می کند . ( تخم ریزی حدود ۱ ساعت به طول می انجامد . )  

ماکروها دهان پرور بوده یعنی تخم ها و بچه های خود را در دهان خود بزرگ می کنند ، اما این کار ممکن است برای ماکروی ماده مضر باشد ، چرا که در طول دوران نگهداری از بچه ها ( حدود ۴ هفته ) ماکروی ماده غذا نخورده یا به مقدار بسیار کمی غذا می خورد که این می تواند موجب تضعیف ماکروی ماده شود . به همین جهت توصیه می شود پس از بارور شدن تخم ها والدین را از تانک خارج کرده و به تانک دیگری منتقل کنید .  در این مدت بچه ها از کیسه ی چربی زیر شکم تغذیه می کنند ولی پس از چند روز با تمام شدن کیسه ی چربی آنها باید بچه ها را با آرتمیا تغذیه کنید . پس از دو هفته از تولد بچه ماکروها دم و نوک آنها نمایان شده و پس از سه هفته بدن آنها شکل می گیرد .

توجه : ماکروهای کوچک ۱۰ تا ۱۵ بچه و ماکروهای بزرگ ۲۵ تا ۳۰ بچه را در دهان خود پرورش می دهند

آنها بیشتر در آبهای شور تخم ریزی میکنند اما در آب شیرین نیز در سنین ببالا تخم ریزی میکنند که البته به سختی و با حفظ شرایط سخت تخم ها به لارو تبدیل میشوند.این ماهی ها در آبهای نسبتا شور بیشترین رنگ آمیزی را در بدن خود دارند .

آناتومی :

این ماهی از نمونه ی دیسک ماهی ها میباشد که از پهلو پهن میباشد و باله ی بالائی آن سرتاسری است و از دیگر خصوصیات آنانتومی این ماهی میتوان به سر نا مشخص و باله های کوتاه ولی پر تحرک این ماهی اشاره کرد . تغییر مسیر در هنگام شنا در این ماهی توسط انتهای باله های بالائی و پائینی انجام میشود و اندکی توسط دم ماهی .

رژیم غذائی:

این ماهی ها از دسته ی همه چیز خوار میباشند ولی عده ای آنها را در دسته ی گیاه خوران قرار میدهن که شامل گیاهانی مانند کاهو اسفناج و حتی بعضی از گیاهان آکواریومی مانند آلودئا را هم به خوبی میخورند ( البته این از بدیهای آنها است ) از دیگر غذاهای مورد پسند آنها میتوان به جلبک دریایی خشک شده،کاهو،تخم میگوی آب شور و غذای خشک اشاره کرد

نگهداری :

روش نگهداری آنها بسیار ساده و راحت میباشد و چون همه چیز خوار هستند میتوان از اناع غذاهایی که در بالا گفتم استفاده کرد . یکی از مشکلاتی که در مورد این ماهی وجود دارد این است که به دلیل پر خور بودن باید فیلتراسیون آکواریوم قوی باشد و هر چند وقت یکبار آب کف را سیفون کرد و حتی با تعویض کامل آب هم مشکلی ندارد و میتواند تا درجات بالای نیترات را تحمل کند .

رنگ :

رنگ این ماهی با توجه به غذایی که میخورد تغییر میکند . در کل ببدن این ماهی از چند رنگ شامل سبز ، بنفش

، سیاه ،زرد ، قهوه ای ،و در ناحیه ی شکمی سفید میباشد

اگر در رژیم غذایی این ماهی گوشت زیاد باشد رنگ بنفش و قهوه ای این ماهی نمای بیشتری پیدا میکنند و اگر رژیم سبزیجات باشد رنگ سبز و زرد نمای بیشتر پیدا میکنند.

تشخیص جنسیت:

این ماهی ها دارای شکمی سفید هستند که در ماده ها این لکه سفید فقط در زیر باله ها ی پائینی میباشد و لی در نرها از زیر آبششها شروع شده و تا مخرج تناسلی ادامه میابد

اسکات(Scat fish) ها ماهیانی هستند که می توانند تا بیش از ۳۰ سانتی متر رشد می کنند.ماهیانی که به سختی با شرایط آکواریوم اخت می شوند.این ماهی ها به آبهای شیرین تعلق ندارند ولی گونه های کوچک را می توان در آکواریوم آب شیرین نگهداری نمود.بعد از بلوغ ترجیح می دهد تا در آب شور نگهداری شود.ولی با تمام این اوصاف هر روز بر طرفداران و خواهان این ماهی افزوده می شود.

pH آب این ماهی باید بین ۷٫۵-۸٫۵ باشد.دمای آن نیز باید در حدود ۲۰-۲۸درجه باشد.ماهیان دیسکی شکلی هستند که دهان و سر نسبتا کوچکی دارند.با بزرگ شدنشان بر گردی آنها افزوده می شود.اسکات های جوان از رنگ نسبتا براقی برخوردار هستند.طرفین بدن سبز-نقره ای و یا قهوه ای-نقره ای است و تمام لکه های سیاه رنگ بزرگی بر روی بدنشان دارند.رنگ باله ها بسیار متنوع است ولی هیچگاه بطور کامل رنگ به خود نمی گیرند.با شروع دوران بلوغ از گیرایی و جذابیت رنگ بدن آن کاسته می شود و رنگ بدن به نقره ای کدر متمایل می شود که نقطه های ساه بزرگی بر روی آن قرار دارد.در صورتی که در آب شور نگهداری شوند رنگ براق تر و زیباتری خواهند داشت……

نگهداری آنها آسان است.فراهم کردن غذای آنها مشکل نیست و به دلیل همه چیز خواری می توان از هر نوع غذایی اعم از زنده،یخ زده،خشک و… استفاده کرد.ولی باید توحه داست که باید در عذایشان مقداری مواد گیاهی گنجانده شود.همچنین این ماهی گیاهان آکواریومی را نیز خواهد خورد.به خاطر حریص و پر خور بودن آنها باید فیلتراسیون مناسب و منظم نیز انجام گیرد.برای این منظور باید فضای خالی بین سنگریزه های کف تانک بطور منظم تمیز و پاک شوند.تعویض آب در دوران جوان لازم است ولی با این وجود می توانند درصد زیادی از نیترات را تحمل کنند.بعد از بلوغ باید به آکواریوم آب شور(آب دریا)منتقل شوند.ولی این فرآیند ممکن است سالها به طول انجامد.

این ماهی ها  سازگار و صلح جو هستند ولی در بعضی مواقع به درگیری و جدل با دیگر ماهیان می پردازند. به آکواریوم بزرگی با فضای مناسب برای شنا کردن نیاز دارند.

تا کنون مورد موفقی از تکثیر آنها در اسارت گزارش نشده است.ولی اکثریت بر این باورند که در بستر های مرجانی تخم ریزی می کندو سپس بچه ماهی ها(ماهی های جوان)به آبهای شیرین و دهانه ی نیمه شور رودخانه ها مهاجرت می کنند و دوباره پس از بلوغ به آب های شور باز می گردند.

ماهیهای پیرانا به خاطر قدرت تایید شده شان در بلعیدن حیوانات بزرگ –و حتی انسانها- در زمانی کم شناخته شده هستند. اگرچه تا کنون رویدادی از مرگ انسان به وسیله ی این ماهی ثبت نشده است. بر خـلاف انسانـها پیرانا را برای مصرف غذایـی صیـد می کنند زیرا گوشت پیرانا خوش طعم و مطبوع است.
پیرانا معمولا از ماهیهای کوچکتر تغذیه می کند و این کار اغلب به سادگی با گازگرفتن از فلس یا باله ی آنها صورت می پذیرد. ولی این ماهیها تحت شرایط معین به خصوص اگر در یک دریاچه ی خشک به دام بیافتند به هر نوع حیوان دیگری که اشتباهاً در آب بیافتد حمله خواهند کرد. البته فقط چهار یا پنج گونه از مجموع ۲۰ گونه ی پیرانا از این لحاظ خطرناک هستند.
ماهی های پیرانا منطقه هایی از آبهای آمریکای جنوبی را که دارای آبهای تازه است به عنوان محل زندگی انتخاب می کنند، و گونه های گوشتخوار درقالب دسته های بزرگ ماهی به سوی خون و همچنین حرکت در آب جذب می شوند.
بعضی از قبایل هندی ساکن آمریکای جنوبی به طور سنتی از دندانهای پیرانا به عنوان ابزارهای بریدن استفاده می کنند.
محل زندگی پیرانای شکم سرخ یک منطقه ی کاملا وسیع در آمریکای جنوبی است و تقریباً در هر شاخه از رودخانه ی آمازون لانه می گزیند.
با این که پیرانا به درنده خویی مشهور است، کودکان هندی بدون هیچ درنگی به درون رودخانه هایی می پرند که پر از پیراناست. زیرا افراد محلی می دانند که پیرانا هیچگاه در رودخانه ای که پر از انواع ماهی های ریز است، به انسان حمله نمی کند. زیرا در آنـجا غذای کافـی برای او وجـود دارد. پیرانـاها فقط در صورتـی خطرناک می شوند که بدون غذای کافی در مردابهای در حال خشک شدن اسیر شوند و شدیدا به حال گرسنگی بیافتند.
با این همه پیرانا ماهی مهاجم و درنده ای است که باید با احترام قابل ملاحظه ای در آکواریومها نگه داشته شود زیرا ممکن است با دندانهای غیرعادی خود صاحبان آکواریوم را گاز بگیرد!
با این همه بسیاری از افراد ممکن است علاقه داشته باشند پیرانا را در آکواریومهای شخصی نگه داری کنند. در واقع باید گفت پیرانا – مخصوصا ماهی بالغ- برای یک آکواریم خانگی مناسب نیست. البته یک گروه از ماهیهای جوان پیرانا را می توان چندین مـاه در یک آکواریـوم ۱۵۰ لیتری نگهداری کـرد ولی وقتی ماهیـها بالـغ می شوند به طور معنی داری به افزایش فضای زیست احتیاج پیدا می کنند.

با این که ماهیهای پیرانا به طور دسته جمعی زندگی می کنند ولی هر فرد بالغ از اجتماع این ماهیها به فضای امن کافی برای زندگی نیاز دارد. و در صورت محدود شدن فضای زیست آنها یک جریان دور زننده به وجود می آید به این صورت که ماهیهای بالغ نسبت به هم عصبانی و متشنج و بسیار پرخاشگر می شوند. و به زودی حملات جدی و شدیدی را آغاز می کنند که در پایان فقط ماهیهای قویتر از این برخوردها جان به در می برند و این حالت برای ماهی پیرانا به هیچ وجه مناسب نیست زیرا همان طور که گفته شد پیرانا یک ماهی اجتماعی با زندگی دسته جمعی می باشد. به طور متوسط برای هر پیرانای بالغ به اندازه ی ۱۰۰ لیتر حجم باید در نظر گرفته شود که این به معنی ۶۰۰ لیتر برای شش پیرانای بالغ می باشد.
جنسیت پیرانا قبل از بلوغ از نظر ظاهری قابل تشخیص نیست (هر دو ۱۲ سانتیمتر طول دارند)، ولی در هنگام بلوغ پیرانای نر دارای پوستی تیره تر و پیرانای بالغ دارای شکمی بزرگتر می شود.
ماهیهای پیرانا برخلاف دیگر اعضای خانواده ی خود یعنی کاراسینها، تخمهای خود را نمی خورند بلکه از آنها مراقبت می کنند.
نام «پیرانای شکم سرخ» به دوگونه ی مختلف از ماهی پیرانا اطلاق می شود که عبارتند از: پیگوسنتروس نترری (مربوط به مناطق آمازون و راه آبهای آن)، پیگوسنتروس پیرایا (که یک نمونه ی ۵۷ سانتیمتری از این جنس بوده و فقط در ریو سان فرانسیسکو یافت می شود).
سایر گونه های بدنامی که اعضای جنس سراسالموس هستند، مثل پیرانا به وحشی بودن معروف نیستند.
یک واقعیت جالب توجه در مورد ماهیهای پیرانا این است که آنها دندانهای خود را مانند جنس کروکودیل، در طول دوران زندگیشان جایگزین می کنند. البته آنها به جای جایگزین کردن دندانها به طور یکی یکی، کل ردیف دندانهایشان را به چهار قسمت تقسیم کرده (یعنی هر ردیف به دو قسمت)، و سپس هر یک چهارم از دندانها را که جایگزین کردند نوبت به یک چهارم بعدی می رسد و همین طور تا آخر؛ و این روند بدان معنی است که در یک زمان حداکثر یکی از چهار قسمت تعیین شده ممکن است بدون دندان باقی بماند. و دندانهای جدید دو روز بعد در جای دندانهای قبلی که افتاده اند، رویش پیدا می کند. علت این نحو ریختن دندان، شکل خاص استخوان بندی دندانی در پیرانا است که در آن هر دندان در دندانهای اطراف خود قفل می شود. و این یعنی در بین دندانهای پیرانا درز وجود نداشته و لثه ی آن نیز فقط در قسمت فوقانی دندانها بوده و تا بین دندانها پیش روی نمی کند پس کل ردیف دندانها مثل لبه ی یک چاقوی برنده به هم چفت می شوند که این قابلیت به آنها امکان می دهد تکه های بزرگی از گوشت شکار خود را به آسانی پاره کنند. و نیازی به یاد آوری نیست که دندانهای پیرانا به قدری محکم و سخت هستند که می توانند این لبه ی تیز را تا مدت زیادی حفظ کنند. و در صورت کند شدن آن پیرانا دندانهای خود را همانطور که شرح داده شد، جایگزین می نماید.
این ماهیهای قوی دارای بدنی به رنگ نقره ای و طوسی و شکمی به رنگ قرمز هستند و هنگامی که دندانهای تیز و برنده ی خود را نمایش می دهند بسیار تهدیدآمیز به نظر می رسند. همچنین وقتی در برابر نور خورشید قرار می گیرند بدن آنها تلألو طلایی رنگی از خود نشان می دهند.
نحوه ی تولیدمثل این ماهیها به این صورت است که پس از جفتگیری ماهی ماده تخمریزی می کند و ماهی نر وظیفه ی مراقبت از تخمها را بر عهده می گیرد. در طول مدت محافظت از تخمها ماهی نر بسیار پرخاشگر است و به هیچ ماهی دیگری اجازه ی نزدیک شدن به توده ی تخمها را نمی دهد.
۵۰۰ گونه از پیرانا وجود دارد که بیشتر آنها گیاهخوار هستند و بیشتر ترجیح می دهند از میوه به عنوان غذا استفاده نمایند.
در هر حال گونه ی مورد بحث از پیرانا، یک جانور گوشتخوار است و اگر در شرایط سختی از نظر تأمین مواد غذایی قرار گرفته باشد، حتی ممکن است انگشت فردی را هم که با بی احتیاطی در آب قرار گرفته است، گاز بگیرد. همین طور در حالت عادی پیرانا به انسان یا هر نوع جانور دیگر که زخمی شده باشد و در آب قرار گرفته باشد نیز حمله ور می شود. به طور مثال اگر یک گاو زخمی از روی یک پل به درون رودخانه ای که پیرانا در آن زیست می کند، پرت شود در حدود ۱۵ دقیقه ی بعد استخوانهای گاو بر روی آب مشاهده می شود. و این کار معمولاً توسط یک گروه از پیراناهای بالغ قابل انجام است.
در حقیقت به طور قطع ماهی های پیرانا یکی از درنده خوترین ماهی های شناخته شده در نوع خود می باشند. و از این حیث در آمریکای غربی مشهور می باشند. ولی بر اساس مطالعات برخی محققان بسیاری از گونه های پیرانا بی خطر می باشند و تنها گونه ی گوشتخوار این موجود همان پیرانای شکم سرخ( Serrasalmus Nattereri ) می باشد. بر اساس تحقیقات دانشمندان جمعیتهای وسیع از پیرانای شکم سرخ برای به دست آوردن غذا به آن حمله می کنند، بلکه باید با نا امیدی اعلام کرد که این جانوران خود را استتار می کنند و سپس به آرامی به طعمه نزدیک می شوند و در موقعـیت مناسب به آن حملـه ور شده و آن را می ربایند. همچنین مطالعات نشان می دهد که پیرانای شکم سرخ ترجیح می دهد از ناحیه ی باله ی دمی یا فلس طعمه –در صورتی که ماهی باشد- تغذیه کند، تا این که آن را یک جا ببلعد.
یکی از محققان در جریان بررسیهای خود در مورد گستره ی زندگی ماهیهای پیرانا، به جنوب آمریکا سفر می کند و در آنجا در می یابد که شمار کثیری از این ماهیها در رودخانه های آمریکای جنوبی وجود دارند و تعداد آنها بسیار بیشتر از مقداری است که تصور می شد. همچنین در رودخانه های ونزوئلا و پرو بیشتر گونه های بی خطر این ماهی یافت می شوند. ولی در آبهای این مناطق نیز انواع درنده ی این جانور وجود دارند که ماهیگیران محلی با قرار دادن طعمه هایی از گوشت آنها را شکار می کنند که باید گفت این کار به مهارت زیادی احتیاج دارد زیرا در صورتی که ماهیهای پیرانـای بزرگـی به طرف طعمه جذب شوند آن گاه خطر خود صیاد را نیز تهدید خواهد کرد.
همان طور که می دانید ماهیها خونسرد هستند و تا کنون به طور تخمینی ۲۰۰۰۰ گونه ماهی شناخته شده است که بعضی از گونه های آنها تنها محدوده ی کوچکی از تغییـرات محیط زیسـت خود را تحمل می کنند. در میان ماهیها ماهی پیرانا به خانواده ی کاراسین تعلق داردکه ۱۱۰۰ گونه دیگر علاوه بر پیرانا در این خانواده قرار دارند و بدین ترتیب این خانواده بزرگترین گروه از ماهیها را در میان خانواده های ماهیان ساکن آبهای شیرین، تشکیل می دهد. همه ی ماهیهای خانواده ی کاراسین دارای بدنی رنگی با رنگهای روشن و درخشان هستند. نیز در این خانواده گونه های گوشتخوار و گیاهخوار با هم وجود دارد. و بسیاری از گونه ها مثل پیرانای شکم سرخ اجتماعی زندگی می کنند.
از میان ۱۱۰۰ گونه ماهی موجود در خانواده ی کاراسین در حدود ۳۰ گونه مربوط به پیرانا می شود که در مورد رفتار آنها از لحاظ درنده بودن مبالغه شده است زیرا همان طور که گفته شد فقط گونه های محدودی گوشتخوار بوده و از این میان فقط پیرانای شکم سرخ می تواند برای انسان خطرناک باشد. و بومیان آمریکای جنوبی نیز از این مطلب آگاه بوده و به راحتی در رودخانه هایی که گونه های مختلف پیرانا در آن زندگی می کند، شنا می کنند و حتی گوشت پیرانا یک منبع رایج غذایی برای مردم آن سرزمین به شمار می رود.
پیرانای شکم سـرخ ماننـد سایر ماهیهای گوشتخوار به بوی خون در آب حساس می باشد و در حقیقت مکانیسم جذب این راهی به سمت طعمه همان احساس بوی خون در آب می باشد و در گونه های بزرگتر این حساسیت بیشتر نیز می شود. همان طور که گفته شد دندانهای پیرانا برای تکه کردن و بلعیدن طعمه سازش یافته است؛ شکل دندانهای او مثلثی و بسیار تیز است تا جایی که بومیان مناطق آمازون از دندانهای پیراناهای بزرگ برای ساختن نوعی قیچی استفاده می کنند.
پیراناها در طول به ثمر رسیدن تخمهایشان دارای یک رفتار بسیار تهاجمی هستند و به هیچ ماهی دیگری اجازه ی نزدیک شدن به قلمرو خود را نمی دهند.
گستره ی انتشار این ماهی به طور عمده در شمال آمریکای جنوبی است. این ماهی برای نگهداری در آکواریوم ماهی مناسبی به شمار می رود به شرط آن که اندازه ی آکوایوم با افزایش سن او افزایش یابد و همچنین این ماهی به کیفیت آب بسیار حساس است و بایستی آب با pH و کیفیت مناسب برای او تهیه کرد (موارد مورد نیاز برای نگهداری پیرانا در آکواریوم در جدول مورد نظر آمده است).
پیرانای شکم سرخ بیشتر عمر خود را بی حرکـت می گذراند ولی در صورت نیاز می تواند با سرعت غیر قابل انتظاری شنا کند.
در حقیقت باید گفت این ماهی در مناطق آمریکای جنوبی در جایی که زیستگاه او محسوب می شود، شهرت زیادی به درندگی و خونریزی دارد. این ماهی به صورت دسته جمعی در آبهای کم عمق زندگی می کند و می تواند به هر موجودی که ممکن است بر حسب اتفاق در رودخانه پرت شود حمله کرده و در مدت زمان خیلی کمی اسکلت او را خالی از گوشت پس بفرستد!
به هر حال توصیه می شود اگر مایل به خرید یک ماهی زیبا و با شکوه برای آکواریوم خود هستید، قبل از تصمیم گیری در مورد خرید پیرانا همه ی اطلاعات لازم در مورد ایم ماهی گوشتخوار را به دست آورید. زیرا در صورت عدم اطلاع از موراد لازم ممکن است در انتها از خرید این ماهی نا امید شوید! البته در ایالتهایی از آمریکا که دارای آب و هوای گرمتری هستند، نگه داری این ماهی ممنوع است زیرا این ماهی استوایی است و در آب و هوای گرم تکثیر پیدا می کند و با آزاد شدن در رودخانه خطـری برای دیگر شکلهای حیات در یک زیستـگاه مشتـرک محسـوب می شود.
این ماهیها از نظر رنگ تنوع زیادی دارند و حتی افراد یک گونه نیز با قرار گرفتن در شرایط زیستی مختلف، خصوصیات ظاهری مختلفی از خود نشان می دهند. همچنین این خصوصیات ظاهری در سنین مختلف نیز برای افراد یگ گونه از پیرانا متفاوت است. چنان که نمونه های جوان دارای بدنی کشیده هستند و پشت بدن آنها در امتداد ستون مهره ها آبی- خاکستری است و دو پهلوی آنها دارای رنگ سبز زیتونی ظریف و زیبایی می باشد و نقاط متعدد نقره ای فلز رنگی نیز بر روی بدن آنها وجود دارد که ظاهر زیبایی به آن می بخشد. این ماهی در حالت بالغ علاوه بر خصوصیات یاد شده دارای شکم قرمز رنگی نیز می شود که نام او نیز از این جا گرفته شده است.
پیرانای شکم سرخ در مواقعی که نتواند به قلمرو قابل قبولی برای خود دست پیدا کند و از لحاظ حرکت و انتقال در محدودیت قرار بگیرد رفتار اجتماعی خود را از دست می دهد و به یک ماهی درنده و مهاجم تبدیل می شود. و این حالت به خصوص در آکواریومهایی که فضای کافی برای نگهداری این ماهی ندارند بیشتر به وجود می آید و اگر ادامه پیدا کند منجر به این می شود که ماهیها به یکدیگر حمله می کنند و صدمات جدی و غیر قابل برگشتی نیز در ناحیه ی باله ی دمی یا بدن به یکدیگر وارد می سازند.
در هنگام خرید پیرانا برای آکواریم باید یک دسته ی جوان که در آن هر ماهی اندازه ی کوچکی داشته باشد، انتخاب شود و نیز باید دقت کرد که همه ی ماهیها باید در یک نوبت وارد آکواریوم شوند و پس از جایگزین شدن آنها در آکواریوم نباید ماهی دیگری از آن گونه به جمع اضافه شود. انتخاب و خرید این ماهیها به صورت گروهی و قرار دادن آنها در زیستگاهشان در یک زمان به آنها اجازه می دهد که با یکدیگر خو گرفته و یک گروه را تشکیل دهند.
ماهیهای پیرانا در آکواریوم خیلی زود در بـرابـر شرایـط نامساعـد واکنش نشـان مـی دهند و در مقابل شوکهای احتمالی ترسیده می شوند. برای فراهم کردن محیطی آرام برای این ماهی باید از گیاهان آبی مناطق آمازون در آکواریوم قرار داد و به این ماهی اجازه داد تا قلمرو امنی در میان این گیاهان برای خود اختیار کند. بهترین و زیباترین حالت این ماهی را می توان هنگامی مشاهده کرد که نور خورشید به طور مستقیم به آکواریوم بتابد. در این حال ماهیهای بالغ در انعکاس نور بسیار زیبا به نظر می رسند و لکه های نقره ای بدن آنها در نور آفتاب می درخشد.
تغذیه ی پیرانای شکم سرخ باید بنابر طبیعت او انجام گیرد. این جانور گوشتخوار است و معمولاً از طعمه های زنده مانند کرم خاکی یا ماهی های کوچک دیگر تغذیه می کند. ولی تکه های گوشت گاو یا قلب آن نیز می تواند مورد استفاده قرار بگیرد. در هنگام غذا دادن به پیرانا نباید دست را داخل آکواریوم کرد.
همچنین شرایط آبی که پیرانا در آن نگه داری می شود باید به این شرح باشد؛ این ماهی فعال به مقدار زیادی اکسیژن محلول در آب نیاز دارد و آب نباید ساکن باشد بلکه بایستی به وسیله ی تجهیزاتی از قبیل فیلترهای نیروی خارجی آب را در آکواریوم در جریان نگه داشت. همین طور آب باید مقدار کمی اسیدی باشد و pH آب در حدود ۴/۶ تا ۸/۶ مناسب است. رنگ این ماهی در آبهای سخت تغییر چندانی از خود نشان نمی دهد. دمای مناسب برای این ماهی ۷۵ تا ۸۱ درجه ی فارنهایت است.